Achter deze bepaald niet bescheiden groepsnaam gaan twee bijzondere heren schuil: Marvin Etzioni, ooit nog mede-oprichter van de geweldige Lone Justice gaat hier door het leven als “Buddy Holy” en zijn kompaan Willie Aron, bekend van zijn werkzaamheden met onder anderen Victoria Williams en Syd Straw, heet hier “Johnny Be Holy” en deze plaat is eigenlijk de soundtrack bij een niet-bestaand theaterstuk, een stuk in drie bedrijven, waarbij ik moet vertellen dat het soundtrack-gedeelte dat bij het derde bedrijf hoort, voorbehouden is voor wie de downloadversie van het album aanschaft.

Vaststelling nummer één, voorafgaand aan het draaien van de plaat: dit artwork behoort ongetwijfeld tot het allermooiste dat we dit jaar in handen kregen. Het is van de hand van Bruce Licher, een man die heel lang geleden zelf een beetje bekend werd als lid van de band Savage Republic, maar die als vormgever ook heel wat naam heeft, onder meer omwille van zijn werk voor R.E.M., Chuck Prophet en Camper Von Beethoven. En dan de muziek: negen tracks, die samen afklokken op 27 minuten en waarin het verhaal verteld wordt van een androgyn personage, Sparkle genaamd, dat op zoek gaat naar God: hij reist naar Jeruzalem, de hoofdstad van al wat zich spiritueel noemt. Daar reikt zijn zoektocht niet verder dan een ontmoeting met Elvis, wat voor Sparkle dan weer voldoende reden is om ernstig aan zelfmoord te denken, wat hij uiteindelijk -gelukkig voor ons- niet tot uitvoering brengt.

Hij zet zijn reis verder en rekent onderweg af met enige grote levensvragen als “wat zou er gebeuren, als God zijn handen van ons zou aftrekken?” in ”If God Let Go”. Zou alles dan duisternis worden? Zou de hele wereld in duigen vallen? Tegen het eind van het verhaal -Sparkle zingt dan “If it is you, God, keep crushing me”- heeft hij vrede met zichzelf en met de wereld en beseft hij dat “het eind van het lijden in je hart ligt”, zoals het klinkt in “The End of Suffering”, één van de drie songs, die voorlopig enkel digitaal te beluisteren zijn. De referentie naar de Covid-19 tijd, die we beleven, maar net zo goed de Trumptragedie, die de USA doormaakt(e) of de persoonlijke momenten van verlies en rouw van de muzikanten zelf, liggen voor het grijpen, al moet ik zeggen dat de hele plaat lang toch een ondertoon van licht onderkoelde humor bevat, die je typisch Joods zou kunnen noemen.

De muzikale verpakking, waarin alles geserveerd wordt, is pure Beatles: je hoort als het ware de Fab Four zelf aan het werk, al zijn er ook fijne neven-verschijningen aan het werk, zoals drummer James Gadson, bekend van bij Beck en Bill Withers en de grote Freebo, die een lijntje tuba komt serveren op “Let The Great World Spin”, wat mij betreft het hoogtepunt van een erg fijne plaat zonder uitschuivers. Marvin Etzioni bewijst al meer dan dertig jaar dat hij geweldige melodieën kan bedenken en hoe je die op plaat moet zetten. Hij is het duidelijk nog niet verleerd en ik ben wàt blij dat dit plaatje, dat eigenlijk al vier jaar geleden opgenomen werd, nu ook verkrijgbaar is aan onze kant van de wereld. Een tweede volume van wat een cyclus zou gaan worden, blijkt reeds opgenomen te zijn en zou volgend voorjaar verschijnen en aan volume drie wordt ijverig gewerkt. Nu ik dit eerste deel ettelijke keren gehoord heb, kan ik niet anders dan er uitkijken naar die vervolg-episodes!

(Dani Heyvaert)